صدای پای قافله سالاری می‌آید، صدای زنگ شتری، کاروان نزدیک می‌شود، کاروانی که مقصد نهایی اش کربلاست. اینجا سرزمین طف است، سرزمین موعود، کاروان به مقصد رسیده و خیمه‌ها به عظمت خورشید تکیه کرده است، گرما هر لحظه تکثیر می‌شود و عطش تنها تصویر دل انگیز نینوا است و بس. کربلا یا طف، فرقی نمی‌کند، آن روز‌ها معنای هر کدام تنها یک چیز بود: عطش و عطش یعنی سیراب شدن از لحظات آسمانی جهاد، یعنی چرخیدن در دل میدان شهر حال و هوایی دیگر به خود می‌گیرد، بچه هیاتی‌ها در تکاپو هستند، بار دیگر نغمه‌های عاشقانه حسین (ع) نقل محفل شان شده است، همه یکدیگر را پیدا می‌کنند، محرم مقصد مشترک همه است، اینجا عشق توزیع می‌شود. هر اشک یک مشت محکم که بر دهان باطل میخورد و همچون یک پر سبکبال به پرواز در می آید،گناهان را میشوید و از زنجیر انها رهایی می باید ، هر سینه زنی قفس می شکند، روح استوار میکند هر لباس سیاه دل را روشنی می بخشد و دیده ی خشکیده را به دریا متصل میکند باید دوباره لباس سیاه خود را بپوشیم، باید خودمان را خانه تکانی کنیم، باید به اصل خویش بازگردیم، به یک ظهر داغ، پا به پای عطش کودکان بسوزیم، با ضجه‌های زینب آتش بگیریم، ۷۲ بار ناله کنان بر مدار شعله‌های عشق سوختن را تجربه کنیم تا که محرم را درک کنیم. کلماتم ملکوت گرفتند،بغض گرفته اند،قلمم خون می گرید کربلا ،ای دشتی که به چشمان خود هفتاد و دو مبارز را نظاره گر بودی انها که جسورانه دل به دلدار سپردند ،دل به دریا زده اند،چگونه این اجتماع نقیضین را در خود جا دادی؟خیر و شر را با هم جمع کردی؟شجاعت در مقابل ترس،یکرنگی در مقابل ریا،عشق در مقابل قساوت قلب شمشیر ها فریاد سر دادند که ما را به قتل برسانید اما بر جسم گل های این باغ فرود نیاورید ای خار های روزگار، آب از خجالت سر در گریبان فرو برد،خاک در زمین فرو می رفت،باد دست نوازش بر سر یتیمان حسین می کشید آن طرف اما تیغ ها تشنه ی خون بودند و چشم ها سیراب از پلیدی روز از شرم رویش تیره شد اما ان شروران شرشان افزون تر محرم ماه عاشورا است و شهید شش ماهه، محرم ماه دل‌های شکسته کودکان حرم است و زینب شکسته بندی که خود بیش از همه می‌شکند، محرم ماه داغ برادر است و سرداری که مشک بر دندان در راه خیمه‌های کودکان تشنه آسمانی گام بر می‌دارد. نه اشک‌ها در چشم دوام می‌آورند نه حرف‌ها بر زبان، روایت درد آسان نیست و زبان بسیار ناتوان در گفتن ناگفتنی‌ها است.

گاهی باید بزنی به جاده گاهی باید خونه‌تو با مهمونایی که قراره بیان، شهرتو با شلوغیا و دغدغه‌هاش، کار و زندگی‌ت و تمام نگرانیاتو جا بذاری و خودت و خوشیات بزنین به جاده گاهی باید چاردیواریایی که زندونیت کردنو رها کنی بری چارقدم اونورتر و ببینی دنیا اونقدراام تنگ و تاریک نیس! موبایلتو سایلنت کنی و جای زنگ گوشی و تلفن و زنگ در گوشتو بسپری به صدای باد و بارون و موج دریا و آواز پرنده ها! تو جاده پلی‌لیست مورد علاقتو بذاری تو ضبط ماشین و صداشو زیاد کنی و شیشه ها رو بدی پایین و دیوونه وار با آهنگ بخونی و بخندی! هرجای آهنگ که خاطره‌ی عشق قدیمیت بود پنهونی اشک بریزی و بعد برا بقیه بخندی! بیخیالِ رسم و رسومات و پول و قید و بند زندگی بشی و راحت ترین لباستو بپوشی و بشینی تو ماشین و برا خودت بری و بری... هرجا حوض آب دیدی آستینتو بزنی بالا و دستتو تا آرنج بکنی تو آب... هرجا رودخونه دیدی شلوارتو بزنی بالا و کفشتو دراری و بزنی به آب... هرجا دریا دیدی فقط بری و بزنی به آب و خودتو بسپری دست موجا... بری میون دشت و کوه و جنگل نفس بکشی حسابی عکسایی بگیری که شکل خودتن با اونایی که دوسشون داری بری و موندگارترین لحظات زندگیتو بسازی! سفر همیشه خوبه اما وقتایی که حسابی درگیری و دلگیری و بی‌حوصله از همیشه خوب‌تره! آدم باید از هر فرصتی استفاده کنه برا اینکه بره این جهانو بگرده شهرشو کشورشو بگرده اگرم فرصتش دست نداد کتاب بخونه و جهان‌هایی رو که هر نویسنده‌ای خلق کرده سرِ حوصله بره و بگرده دوخطیِ ماجرا رو بخوام بگم اینه که زندگیت سر اومد رفیق ول کن بگیر و ببندشو زندونیِ زندگی نباش دستبندی که زدی به دستتو بازش کن کلید رهایی از گرفتاریات اینه که بدونی تو این دنیا هرچی بری به تهش نمیرسی پس همینجایی که هستی از ماشینت پیاده شو زندگی کن بخدا تهش هیچی نیس همش همینجاس! #مانگ_میرزایی @maangmirzaei