ســـلام بر غدیر، ســــلام بر سرنوشت رقم خورده تاریخ، ســــلام بر چشمه همیشه زلال، ســــلام بر مولا علی بن ابیطالب- علیه السلام و چه بهتر است بگوییم: »ســــــــــــــلام بر مــــــولا امیرالمومنین- علیه السلام- « زیرا که لقب خاص اوست زیرا این لقب را خداوند تعالی به ایشان عطا فرمودند. سلام بر غـــــــدیـــــــــر سلام بر مـــــــــولا، ســـــــرور، صــــــاحب اختیار، چرا که پیامبر فرمودند : ))من کنت موالا فهذا علی موالا و درود بر غدیر برکه ای که منعکس کننده واقعه ای عظیم شد به میعادگاه عشق جایی که حجت بر ما تمام شد، حجتی از جنس حق و چه زیباست حقی که در تمام ناحقی ها ظهور کرد روز غدیر برای ما که غایب آن روز خجسته بودیم تمرینی است برای بیعت اول با مولایمان بعد بیعت با یگانه منجعی عالم بشریت واقعه غدیرخم، یکی از مهم ترین حادثه های تاریخ صدر اسلام و به تعبیر معصومان )ع(، عید بزرگ الهی است که همه پیامبران به پاس داشت حرمت آن مأمور بودند، چنان که امام صادق )ع(، می فرماید: یوم الغَدیر عیدُ اهلل االَکبر روز عید غدیر، عید بزرگ خداست و خدای تعالی هیچ پیغامبری نفرستاد، جز اینکه به او حرمت این روز را شناساند. رسول گرامی اسلام (ص) نیز این روز بزرگ را برترین عیدهای امت خویش معرفی می کند و می فرماید: »یومُ غَدیرخُم اَفضَلُ اَعیاد امَّتی؛ روز غدیر خم، برترین عید امت من است به راستی در غدیرخم چه گذشت؟ اجازه دهید پاسخ این پرسش مهم را از قلم شیوای زنده یاد استاد احمد احمدی بیرجندی بجوییم که می نویسد: روز پنجشنبه ای از سال دهم هجرت بود. درست هشت روز از عید قربان می گذشت. سال آخر عمر پیامبر والامقام فرا رسیده بود. کاروان به سوی مدینه ره سپار بود. بیش از صد هزار نفر در آن کاروان همراه پیامبر بودند. آفتاب عربستان سخت می تابید. اندک اندک سرزمین جُحفه و بیابان های خشک و سوزان غدیرخم از دور نمایان گردید. غدیر خم، چهارراهی بود به سوی مدینه و عراق و مصر و یمن. پیامبر دستور فرمود: آنان که پیش افتاده اند، توقف کنند تا آنان که عقب مانده اند، برسند و سر و تَه قافله جمع شود. در غدیر خم، جز چند درختی صبور و سرسخت و خشکیده و برکه ای آب باران نبود. ریگ های بیابان تفتیده شده بود. مسلمانان از عباهای خود استفاده می کردند تا پاهای شان نسوزد. برخی، کناره عبا را بر سرافکنده بودند که تابش آفتاب، سرهاشان را نسوزاند. برخی، از شاخه های درختان سایبان ساخته بودند. برای پیامبر گرامی نیز سایبانی ساختند. نماز ظهر اقامه شد و پیامبر از منبری از جهاز شتران باال رفت و پس از خطبه ای والا، دست علی علیه السلام را بلند کرد و فرمود: »مَن کنتُ مَولا فَعَلی مَولا«. این سخن را چند بار تکرار فرمود. آن گاه سر را به سوی آسمان برداشت و ادامه داد: اَللّهُمَّ والِ مَن واالهُ وَ عادِ مَنْ عاداه و أَحِبَّ مَن اَحَبَّهَ و أبْغِضْ مَن اَبغَضَه وَ انصُر مَن نَصَره و اخذُل مَن خَذَلَه و ادِرِ الحقَّ معه حیثُ دار گفت پیغمبر که بعد از من علی رهبر بُوَد در ره دین خدا و سنت و پروردگار هر که ما را دوست باشد گو علی را باش دوست هر که ما را یار باشد گو علی را باش یار