فیلم‌های چند لایه‌ایی همانند«بردمن» خارج از موضوع سینما و ابزار تصویر، به معانی و مفاهیمی دست می‌اندازند که نپرداختن به آن مضامین، کلیت فیلم را ادا نمی‌کند. در این اپیزود از پادکست ِ کلاکت- متافور ، آرش ثابتی و محسن حسینی در این‌باره حرف می‌زنند که چگونه لایه‌های فلسفی و آرایه‌های ادبی ِ نهفته در این فیلم، لذت دیدنش را برای‌شان چندبرابر کرده است.
رخدادنگاری این اپیزود
1. معرفی عوامل سازنده‌ی فیلم “بردمن” (00:40)
2. داستان فیلم (01:38)
3. شعری از ریمِند کاروِر (05:04)
4. صدای آلخاندرو گونزالز اینیاریتو (کارگردان فیلم) وقتی درباره‌ی شعر ریمِند کاروِر حرف می‌زند (05:34)
5. چرا آرش ثابتی از دیدن این فیلم لذت می‌برد: تم فلسفی فیلم (اگزیستانسیالیسم) (06:45)
6. آرش ثابتی درباره‌ی فلسفه‌ی “اگزیستانسیالیسم”، مفهوم “آزادی” و سارن کی‌یِرکِگارد (فیلسوف دانمارکی) حرف می‌زند (10:25)
7. چرا محسن حسینی از دیدن این فیلم لذت می‌برد: شهرت و علاقه‌‌مندی به شهرت (14:10)
8. محسن حسینی: چطور کارمان به این‌جا رسید؟ (16:10)
9. آرش ثابتی: تفاوت مفهموم “ترس” و “اضطراب” و اهمیت آن‌ها در فلسفه‌ی “اگزیستانسیالیسم” (18:50)
10. محسن حسینی: ستایش مرگ (23:36)
11. آرش ثابتی: بازی ِ truth or dare (حقیقت یا شهامت) و رابطه‌ی آن با دو کاراکتر اصلی فیلم (29:00)
12. محسن حسینی: موسیقی اضطراب‌آمیز ِ جاری در فیلم، تقابل “واقعیت” و “درون” (33:40)
13. آرش ثابتی: ego یا همان “فراخود”، ریشه‌ی “اضطراب” در گذشته‌ی گناه‌آلود انسان (38:20)
14. جمع‌بندی: مرگ و رهایی، فضیلت غیرمنتظره‌ای از جهل(43:32)