شکاف میان نسلهای تشکیل دهندۀ یک جامعه در همۀ کشورها وجود دارد. این شکاف در صورت به رسمیت شناخته شدن، می تواند زمینۀ بروز خلاقیتهای بسیار لازم و حیاتی را فراهم کند.

ذهن تازه، انگیزه های جدید و درک نوین از جهان؛ نشانه های نسل جدید است. اما در کنار مشکلت گوناگون، عدم به رسمیت شناختن نسل Z توسط تصمیم گیران و برنامه ریزان در بدنۀ رسمی

و حکومتی چالشهای جدیدی را فراروی ایران قرار داده است. انقلاب «ژینا» نخستین نافرمانی جمعی این نسل بود. هر کس آشنایی حتی اندکی با جامعه شناسی داشته باشد می داند که «انقلاب ژینا» نه سرکوب شده و نه فراموش گشته

هر چند از دید نظریه پردازان حکومتی، همۀ آن شور و حرارت توطئۀ سرویس های امنیتی خارجی بود اما هر پژوهشگر بی غرضی می داند. نسل Z برخلاف نسلهای قبل برای آن چه حق خود می داند نه التماس می کند و نه حتی مذاکره

نمی دانم عاقبت این چالشها چه می شود ولی عصیان، کلافگی و اعتمادبه نفس این نسل را در واژه های دختری که با من هم کلام شده به راحتی متوجه می شوید. تقریباً از بیان هیچ یک از حقوقش شرمنده نیست. با اعتماد به نفس سخن می گوید

و به هیچ عنوان خود را مجبور به موافقت با من احساس نمی کند. کاش آنان که باید؛ بفهمند که این نسل با نسل توسری خور من متفاوت است

شاه بیت این مصاحبه که به وضوح تنم را لرزاند این بود «باید با دهۀ هشتادی ها رفیق باشید. چون ما امیدواریم به امیدوار مردن»

بشنوید این صدای خاموش فرزندانتان است!!!!