سلام به شما شنوندگان عزیز، همراهان جست‌وجوگرِ روان و روایت.

امروز می‌خواهیم سفری را آغاز کنیم—سفری به پیش از واژه‌ها،

به زمانی که حسادت هنوز نامی نداشت،

اما در سینه‌ها می‌تپید، در چشم‌ها می‌درخشید، و در سکوت قبایل می‌خروشید.

پیش از آن‌که واژه‌ی invidia در روم باستان بر زبان‌ها جاری شود،

حسادت همچون شبحی بی‌نام در میان انسان‌ها پرسه می‌زد.

نه گناه بود، نه احساس—بلکه نیرویی خاموش،

که از نگاه‌ها ساطع می‌شد،

و در استخوان‌های فراموش‌شدگان لانه می‌کرد.

در این قسمت، ردپای آن حسادت بی‌نام را دنبال می‌کنیم—

از زمزمه‌های شکار تا چشم‌های نفرین‌شده،

از آیین‌های خاموش تا لحظه‌ای که زبان،

برای نخستین بار، این احساس را صدا زد: invidia.

با من همراه شوید،

تا از دل تاریخ،

از میان اسطوره و بدن،

از سکوت به صدا برسیم—

و حسادتی را بشناسیم که پیش از آن‌که احساس شود،

دیده می‌شد.

—

Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.