در جهانی که همه‌چیز در تبِ نو شدن و فراموشی‌ست،

کهنگی، چراغی‌ست کم‌نور در کوچه‌ای تاریک؛ روشن نیست، اما گرم است.

بی‌ادعاست، اما عزیز.

شکوهِ کهنگی یعنی به سلامتیِ زمان،

به سلامتیِ آن‌چه که بوده و ما را ساخته،

به سلامتیِ همه‌ی زخم‌ها…

به سلامتی همه‌ی زخم‌ها که زَخمه می‌زنند بر تارِ وجودمان.