در این اپیزود با مرور بازخوردهای مخاطبین شروع کردیم و از آنجا رسیدیم به فضای ادب و احترام افراطی بعضی افراد، که حتی اگر مشکلی باهاشون داشته باشیم ممکنه رودربایستی‌ها اجازه ی شفافیت بهمون نده و صمیمیت رو باهاشون ممکنه تجربه نکنیم.

بعد رسیدیم به موضوع نقد و نقدپذیری و زخم زدن با نقد. حتی اعتراف کردیم که از نقد ناراحت می‌شیم و در باره‌اش مفصل گپ زدیم. شاید اینجا مهم‌ترین نکته‌مون این بود که زبان نقد دعوت‌گرانه نیست. به تغییر دعوت نمی‌کنه بلکه باعث پوشیدن زره‌های دفاعی می‌شه.

از تمایزخواهی‌ها و تمایل به متفاوت بودنمون گفتیم:

 امیر از خاطرات مهد‌کودک‌اش گفت. (واقعا مهد کودک رفته) و یک جمله نغز با شیر و شعر. (ببینید می‌تونید پیداش کنید؟)

مهتا از علاقه به موتورسواری گفت. (سوال: مهتا موتور چه رنگی می‌خواد؟)

و درباره ریسک‌هایی که متفاوت بودن و خارج از عرف رفتن می‌تونه داشته باشه صحبت کردیم.

از ژاک لاکان و ژیل دولوز و نسیم نیکلاس طالب یاد کردیم و در نهایت درباره مسیرهای تعریف شده و تجربه‌گرایی در زندگی حرف زدیم.

خلاصه اگر اهل زدن به جاده‌خاکی هستید یا هیچ‌وقت به جاده خاکی نزدید این اپیزود برای شماست.

امیدواریم از این اپیزود خوشتون بیاد و لطفا با دوستانتون به اشتراک بگذارید.

این اپیزود رو با دوستانتون یا در شبکه‌های اجتماعی‌تون به‌اشتراک بگذارید

Thank you for subscribing. Share this episode.