.به پادکست بداهه خوش اومدید
گفتگوهای ما (مهتا قربان‌نیا و امیر مهرانی) از پیش طراحی شده نیستن، ما فکر میکنیم خیلی چیزا وقتی گفته می‌شن که از قبل براشون برنامه ریزی نکردیم.
گفتگو در هر اپیزود جریان خودش رو خودش پیدا میکنه و میره به جایی که باید.
این اپیزود با خاطره خریدن اولین ضبط صوت شروع شد و در ادامه رفتیم سراغ این دغدغه که چرا بعضی آدمای بزرگ و تاثیرگذار اونطور که باید شناخته شده نیستن و وقتی از بین ما میرن تازه افراد حضورشون رو حس میکنن؟
باهم آهنگ سپیده‌دم از آلبوم سایه‌های خورشید احمد پژمان رو گوش دادیم و ذهن‌مون رو بردیم به جایی که دور از محدوده منطق، خیال کنه و بره به جایی که آهنگ اونو هدایت میکنه.
از حس و حالی که موقع گوش دادن به موسیقی پیدا میکنیم، گفتیم و درمورد این صحبت کردیم که هر اثری که خلق میشه حرفیه که خالق اثر سعی داره به شیوه‌ای اونو بیان کنه و فضاهای خالی، مجالی برای تخیل و برداشت آزاد مخاطبه؛ اثری که به شکلی مشارکتی بین خالق اثر و مخاطب تجربه‌ای متفاوت به وجود میاره.
تقلا برای پر کردن جاهای خالی و سکوت‌ها تمرکز رو از روی چیزی که میخوایم گفته و شنیده بشه برمیداره.
فاصله بین متن‌ها و سکوت بین صداهاست که باعث بروز اتفاق میشه.
علاوه بر اینا گفتیم که شیوه بیان احساسات و هیجانات میتونه کلامی نباشه و آمیختگی اون با هنر شاید حق مطلب رو در بروز اون احساسات عمیق بیشتر ادا کنه.
در نهایت به سکوت‌ها و جاهای خالی اهمیت بیشتری بدیم چون جاهای خالی توی زندگی به اندازه جاهای پر مهم و اثرگذارن.
Thank you for subscribing. Share this episode.
